شبکه وای فای در واقع اتصالات اینترنتی پهن باند است که از مودم های DSL، کابلی یا ماهواره ای گرفته می شود. کاربر، مودم را به روترهای بی سیم که نقش پخش سیگنال و ایجاد شبکه را دارند، وصل می کند. این چیزی است که به آن LAN – شبکه داخلی – گفته می شود. شبکه داخلی جایی است که شما دستگاه خود همچون لپ تاپ یا دسک تاپ را به آن وصل می کنید. در این حالت روتر شما چیزی به نام DHCP خواهد داشت. به طور خلاصه، جدول DHCP در واقع فهرستی از همه تجهیزات کامپیوتری است که به آنها اجازه دسترسی داده شده است. هر کدام از این دستگاه ها، آدرس کنترل دسترسی به رسانه های(MAC)  ویژه خود را دارند.
 

نشانی های MAC را شرکت های تولیدی تعیین می کنند. اما کاربرها می توانند به دلخواه خود آنها را تغییر دهند. روتر از این نشانی ها برای مشخص کردن پروتکل اینترنت یا آدرس آی‌‌پی برای هر کدام از دستگاه های موجود در شبکه استفاده می کند.  MAC و نشانی های آی‌‌پی دستگاه ها بیشتر زمانی کاربرد دارند که بخواهیم در مورد اینکه کسی بدون اجازه از وای فای ما استفاده می کند، اطلاع کسب کنیم.

بقیه در ادامه مطلب . . .

نصب DHCP:

قبل از انجام هر کاری، شما باید DHCP را بر روی ویندوز سرور خود نصب کنید. این رول به صورت پیش فرض بر روی سیستم نصب نمی شود. برای انجام این کار در ویندوز سرور 2003 ابتدا:

1- وارد Control Panel شوید و قسمت Add/Remove Program را باز کنید.

2- از منوی سمت چپ، وارد قسمت Add/Remove Windows Components شوید.

3- در پنجره ی باز شده، بر روی Network Services کلیک کنید و در صفحه ی جدید، تیک گزینه ی DHCP را بزنید.

نکته: بدیهیست که تمامی این فرایند ها را می توانید از کنسول Manage your server نیز انجام دهید. برای این کار به منوی Start بروید و کنسول Manage your server را باز کنید. در صفحه ی جدید بر روی Add Or Remove Role کلیک و بعد ازآن DHCP Server را انتخاب و برای شروع فرایند نصب، بر روی Next کلیک کنید.

یک DHCP Server به شما امکان می دهد تا آدرس های IP، Gateway، DNS، Subnet Mask، WINS و … را به صورت اتومات دریافت کنید. در واقع اگر کارت شبکه ی شما در حالت خودکار تنظیم شده باشد، هنگام بوت شدن درخواستی را به DHCP Server ارسال می کند و آدرس های مورد نیاز خود را دریافت می کند. به این صورت تمامی روند دادن آدرس IP به صورت خودکار انجام خواهد شد.

ویژگی های DHCP:

احتمالا در توضیح چند خطی بالا، به تعدادی از ویژگی های DHCP پی برده اید. اما مهمترین ویژگی های DHCP عبارتند از:

1- جلوگیری از Conflict: اگر به صورت حرفه ای با شبکه کار کرده باشید، حتما با پیغامی مبنی بر وجود دو آدرس IP یکسان در شبکه برخورد کرده اید. این اتفاق زمانی رخ می دهد که دو سیستم واقع در یک شبکه، از یک آدرس IP استفاده کنند. اما این مشکل با استفاده از DHCP حل خواهد شد و می توانیم مطمئن باشیم چنین اتفاقی نخواهد افتاد.

نکته: بعد از راه اندازی DHCP Server و با تنظیمات پیش فرض آن، باز هم احتمال رخ دادن Conflict وجود دارد که در آینده برای این مشکل هم راه حلی ارائه خواهیم داد.

2- سرعت بخشیدن به کار ها: در یک شبکه ی بزرگ که از DHCP استفاده نمی کند، اگر شما بخواهید آدرس DNS Server را تغییر بدهید، چه اتفاقی میفتد؟ اتفاق خاصی نمیفتد ولی شما باید زحمت بکشید و به پشت تک تک سیستم ها بروید و آدرس DNS آنها را تغییر دهید. در صورتی که اگر یک DHCP Server در شبکه وجود داشته باشد، کافی است آدرس DNS مورد نظرتان را در آن وارد کنید.

3- مدیریت متمرکز: که باز هم می توانیم مثال بالا را برای آن ذکر کنیم. به جای نشستن پشت تک تک سیستم ها، می توانید از طریق یک سیستم و به صورت متمرکز، به خواسته های خود جامه ی عمل بپوشانید.

4- ضرورت: در بعضی از شرایط، مجبور به استفاده از DHCP Server ها هستیم. مثلا هنگامی که شما از یک ISP اینترنت دریافت می کنید، مدیر آن که برای دادن آدرس IP به منزل شما مراجعه نمی کند. تمامی این فرایند ها از طریق ریموت و البته DHCP Server صورت می گیرد.

با توضیحات بالا تا حد قابل قبولی با DHCP و ویژگی های آن آشنا شدیم. بنابراین بهتر است بیش از این معطل نشویم و وارد محیط عملی کار با DHCP شویم.